Begin jaren 90 telde Rotterdam een aantal kunstenaarsinitiatieven met een tentoonstellingsmogelijkheid. Zo was er galerie ‘alles voor 12 en 24 Volt’, ooit begonnen in een oude slagerij, maar helaas niet onder de naam: ‘mag het een onsje meer zijn’ al heeft dat weinig gescheeld. Av12&24V was een echte galerie, met een keur aan min of meer vaste kunstenaars. Het onovertroffen ExpoHenK leek meer een tentoonstellingsmachine waarbij de dominantie van de curatoren steeds grotere vorm begon aan te nemen, waardoor het besluit genomen werd de tentoonstelling tot autonoom object te bombarderen en in de vorm van installatie te presenteren (‘boot’: Kunsthal, ‘Bar”: Groninger museum, ‘Huis’: Caldic beeldentuin) zonder daar andere kunstenaars mee lastig te vallen. Ten slotte was er nog Dionysos -gelijk al begonnen met een spelfout- die zich meer toelegde op het verzinnen van ‘projecten’ waar naar-aandacht-hunkerende-kunstenaars bij gezocht werden om invulling te leveren. Zo was er het merkwaardige idee om een IJskasten Tentoonstelling te maken, waarbij een dozijn kunstenaars een tweedehands exemplaar aangeleverd kreeg om naar eigen inzicht de binnenkant vorm te geven. Nog onzaliger wellicht was het baksteen project, waar een groot aantal kunstenaars, (jawel: ook internationaal!) een baksteen opgestuurd kreeg met het verzoek er een artistieke draai aan te geven. Ook het ‘kijkdozenproject’ waarvoor een twintigtal medewerkers weken aan het knutselen waren met barbie poppen, Marklin bouwdozen en miniatuur LCD lichtjes, getuigde niet erg van een werelds inzicht in de uiteindelijke loop der dingen.
Nu is het natuurlijk lovenswaardig dat kunstenaars initiatieven nemen, proberen hun eigen agenda te bepalen en zich bezinnen over hun eigen positie, iets waar volgens hedendaagse onheilsprofeten als Frank van de Veire of Julian Spalding een steeds groter gebrek aan is.“Het zielige zwijgen der kunstenaars’ noemt eerst vermelde het; ‘Hun zwijgen klinkt, en het klinkt niet goed, het klinkt al te berekenend, ontwijkend, diplomatisch, vreesachtig. Openlijke kritiek op het kunstestablishment is fnuikend voor hun carrière’. Hij verwonderd zich erover dat hedendaagse kunstenaars van alles en nog wat zijn, en kunnen, alle mogelijke verschijningsvormen aannemen in een groot scala technieken maar kennelijk het woord schuwen. Ook Spalding maakt zich zorgen over de ambitieloosheid van de kunstenaar, wiens werk vaak oppervlakkig is, een oneliner, een one trick pony, en dat zich plooit naar de wensen van de tentoonstellingsmaker of curator.
Het zou wat pretentieus zijn een oorzakelijk verband te veronderstellen, maar terugkijkend op de wat wezenloze ‘projecten’ van de vernoemde kunstenaarsinitiatieven begin jaren negentig, kan men al wel een spoor ontdekken van een zorgwekkende ontwikkeling waarin een steeds grotere nadruk zou komen te liggen op vermaak en spektakelkunst.. En (Meaning has fled from within the work of art to the act of reception and completion in the participating spectator) de participerende rol van de toeschouwer. Een paternalistische ontwikkeling die het publiek infantiliseert. Tekenend hiervoor is de tentoonstelling ‘come and play’, een aantal jaren geleden in Tate Modern; de titel van de tentoonstelling is illustratief, waar bij het werk van bijvoorbeeld Bruce Nauman de participatie bestond in het voelbaar maken van ruimte beperking en het decontextualiseren van de kunst, werd het publiek uitgenodigd om een partijtje pingpong te spelen bij Gabriel Orozco, een glossy magazine in te bladeren in de kartonnen lounge van Thomas Hirschorn, of een frisbee te werpen in de iglo tent van Carsten Holler. Het publiek verkoos en masse de klassiek moderne meesters op een andere etage.
Ook het consumeren van een gember drankje en een spelen van landjepik in het Nederlands paviljoen van Venetië een aantal jaren geleden zijn voorbeelden van kunst die aansluiting zoekt bij de wereld, dat zich begeeft op het vlak van socio, psycho en antropologie, een vermenging beoogd van dit, dat en nog een paar andere dingen, dat mensen ‘uitdaagt’ en daar heel hard roept bij of er kekke danspasjes bij uitvoert. Ook van het recente werk van mijn ateliergenoot Erik (van Lieshout), al verdient hij een pluim voor zijn brutaliteit en grootsheid van gebaar, zou gezegd kunnen worden dat het een groot soap gehalte heeft: ‘even kijken wat gekke Erik nu weer uithaalt !’, dramatiek van twee broers die samen in een huis wonen en op datehunting gaan, en dat hij niet zozeer de straat het museum in, als wel het museum de straat op haalt.
Een overblijfsel van de avant-garde gedachte is dat kunst kritisch dient te zijn, en dat moet het ook, niet op de maatschappij, maar op de eigen bezigheden. Een kunstenaar heeft de verantwoording na te denken over wat, waarom en hoe hij iets doet, en te proberen tot kwaliteit te komen. In haar essentie gaat kunst over menselijkheid, over wat het is en hoe het is om mens te zijn, en niet over maatschappij of intermenselijkheid.De kunstgeschiedenis is een boom, een rhizoom, de avant-garde niet meer dan een ferme tak die de stam tot voeding gediend heeft. Misschien dat de jaarringen wat aan de magere kant zijn dit decennium, maar het groeit wel degelijk door.
To paraphrase, how do you do a search for information sites that fit what I want to check out? Does any body have learned how to BROWSE through blogs and forums by content or anything that on blog writer? .George (Email) (URL) - 12 October '16 - 09:07
I am impressed with this website, rattling I am a big fan.Donald (Email) (URL) - 13 December '16 - 06:39
Vigamox Without A Script in ColumbusJames (Email) (URL) - 03 February '17 - 23:00
Very energetic blog, I enjoyed that a lot. Perhaps there is a part 2?James (Email) (URL) - 22 May '17 - 13:36
I don’t usually comment but I gotta admit thanks for the post on this great oneJames (Email) (URL) - 08 December '17 - 08:42
Link exchange is nothing else but it is simply placing the other persons web site link on your page at proper place and other person will also do same for you.James (Email) (URL) - 17 September '18 - 16:38