+ 0 - 0 | § ¶verlaat reisverhaaltje over Eritrea, september 2004
De afstand van Asmara naar de kuststad Massawa is niet veel langer dan 110 kilometer, maar in de eerste 50 dalen we van 2200 meter af naar zeeniveau. De weg is een aaneensluiting van huiveringwekkende haarspeldbochten langs diepe ravijnen. Daarna is het landschap vlak, droog en dor met aan weerszijde van de weg een armzalig dorpje, of een volledig uit takken, bladeren en reepjes plasticzak opgetrokken hutje. Een soort vogelnestje eigenlijk, binnen de hongerende jongeren, mama peurt wat in de grond op zoek naar een eetbare wortel en vader ligt ingegraven aan het front waar een gewapende vrede heerst met Ethiopië
Massawa is indrukwekkend in haar nietszeggendheid, en mooi door haar gebombardeerde troosteloosheid. Ik ben zelden in een stad geweest die zo saai is, er is niets, geen enkel vertier, de stranden zijn onaanzienlijk en het zeewater smerig. Er zijn geen winkels, wat lege restaurants en achter de façades van bebouwing liggen gebieden met - uit bijeengesprokkelde zooi opgetrokken- crisishutjes, de stank van uitwerpselen rond elke karige struik of schaduwplek. Op een terrasje fluistert een man dat hij de wereld in zijn hoofd heeft, ‘de globe, weetjewel ?, die heb ik in mijn hoofd, en als ik een raket zou hebben, dan schoot ik hem het heelal in.’ Daarna verteld hij dat zijn broer als vluchteling in Nederland verdronken is tijdens het zwemmen.
+ 0 - 0 | § ¶
Na ruim twee weken werk zijn 120 platen gesneden en 1200 afdrukken op rijstpapier gemaakt. Momenteel werken er zeven man aan het snijwerk, drie jongens en vier meisjes. De meiden zijn beter, ze zijn netter en geduldiger en hebben een sterker gevoel voor zwart/wit balans. Aan de andere kant zijn de jongens een stuk sneller. Men begint om halfacht ’s ochtends, neemt een korte lunchpauze en werkt door tot een uur of acht, half negen. Het kost mij moeite hen bij te benen met het tekenen van de platen. Hard werken dus. Ik heb wat afdrukken opgehangen in mijn kantoortje en ben zeker niet ontevreden.
